Lalice x Jisoo //ความเหงา #Lisoo [Os]

     



ร่างหญิงสาวนั่งหลับตานิ่งที่ระเบียบห้องนอนชั้น3ของตัวเอง เธอนั่งบนเก้าอี้ที่ไม่มีที่พิง แต่เธอกำลังเอียนตัวหันหลังพิงระเบียงไว้ บรรยากาศโดยรอบเงียบสงบความมืดที่ปกคลุมไปทั่วบริเวณ ไม่เว้นแม้แต่ภายในห้องของเธอเองก็มืดไปด้วยเช่นกัน 

     'ลลิซ'หลับตานิ่งไม่ไหวติงราวกับหลับ แต่เธอกลับรับรู้ความรู้สึกได้ทุกอย่าง ทุกอย่างที่เงียบ ลมธรรมชาติที่วาบพัดผ่านร่างกายเธอไป ความอ้างว้าง ว่างเปล่า และ...ไร้ค่า



     หญิงสาวค่อยลืมตา สายตาที่เหม่อลอย ค่อยๆหันทอดออกไปมองท้องฟ้าที่มืดสนิท



ลลิซกำลังเหงา....



     เธอเป็นแบบนี้มานานแล้ว จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าความรู้สึกเหงามันเริ่มต้นตั้งแต่เมื่อไร รู้อีกทีก็ตอนที่เริ่มจะชินกับมันเสียแล้ว



แต่จะเป็นความรู้สึกชินกับมันจริงๆแล้วอย่างงั้นเหรอ


   ลลิซยังคงมองท้องฟ้าไร้ดาวที่ดูแสนมืดมัว ท้องฟ้าที่ดูโดดเดี่ยวพอๆกับจิตใจของลลิซ ลมบางๆยังคงพัดเอื่อยๆมาเรื่อยๆ ไม่มีความหนาว แต่ก็ไม่มีความสดชื่น เหมือนกับว่าลลิซรับรู้ได้แค่ว่า ลมกำลังพัดมา แค่พัดมาโดนตัวเธอแค่นั้น จับต้องไม่ได้เลยสักนิด



   " จะนั่งหงอยแบบนี้ไปตลอดเรื่อยๆเลยรึไง "
หนึ่งเสียงดังขึ้น ลลิซเหลือบไปมองหญิงสาวร่างเล็กที่นั่งกอดเข่าทำหน้าเซ็งๆ อยู่บนพื้นข้างๆเธอ
   " เบื่อก็ไปสิ "
ลลิซเอ่ยเสียงเรียบ คนตัวเล็กบึนปากเหลือบมองบนไปหาคนร่างโตกว่า 
   " แล้วเธอให้เราไปรึไง "
เสียงงอนๆจากคนตัวเล็กพูด กระชับกอดขาตัวเองแน่นขึ้น 
   " นั่นสินะ... เรา... จะให้เธอไปดีไหมนะ "
ลลิซพูดแต่แล้วก็เหมือนกับถามกับตัวเองมากกว่า แล้วค่อยๆหันหน้ามองตรงโดยที่สายตาจดจ่อไปข้างหน้า หัวสมองว่างเปล่า ก่อนจะค่อยๆยกขาตัวเองขึ้นมานั่งกอดเข่าท่าเดียวกับคนตัวเล็ก ลลิซก้มหน้าซุกลงบนเข่าตัวเอง คนตัวเล็กยังคงมองท่าทีของคนโต สีหน้าดูห่วงและเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด



   " อยากไปอยู่ด้วยกันไหม... "
คนตัวเล็กพูด ลลิซเงยหน้าไปสบตากับคนข้างตัว 




ไร้สาระชะมัด




     ลลิซกำลังรู้สึกว่าตัวเองมีความคิดที่ไร้สาระ เธอคิดว่าเธอเหงา จนสร้างใครอีกคนขึ้นมา ใครอีกคนที่เธอคิดว่าตอนนี้กำลังนั่งอยู่ข้างๆ และเอ่ยปากชวนไปอยู่ด้วย ทั้งที่ความเป็นจริงลลิซจะไปไหนได้ นอกจากจะยังคงวนเวียนใช้ชีวิตที่ไม่มีใครสนใจด้วยซ้ำถ้าหายไปจากโลกใบนี้ แม้แต่ในตอนนี้ถ้าลลิซหายวับไปทันที แต่เชื่อสิ... ไม่มีใครสนใจชีวิตของลลิซหรอก



     " ว่าไง.. "
คนตัวเล็กยังคงถามต่อ จนลลิซเริ่มหงุดหงิด คนตัวโตขมวดคิ้วแน่นจ้องมองร่างเล็กที่ทำหน้าต้องการคำตอบจากปากเธออยู่
   " เธอชื่ออะไร "
ลลิซถามเสียงแข็ง
   " ก็.... "
คนตัวเล็กลังเลที่จะตอบ ปลายเสียงแผ่วเงียบเหมือนครุ่นคิดอะไรอยู่
   " เธอต้องตอบเรามาก่อน ว่าจะไปอยู่กับเราไหม "
คนตัวเล็กย้อนถาม




     เป็นคำถามที่ง่ายๆ แม้ในใจลลิซจะคิดว่าคนข้างๆตัวจะเป็นแค่บุคคลที่เธอสมมุติขึ้นมา แต่นั่นก็ทำให้ลลิซคิดได้ว่า อย่างน้อย... เวลาเธอเหงา เธอก็สามารถที่จะเสียสติทะเลาะกับความคิดตัวเอง แบบเดียวกับที่อยู่เป็นตอนนี้ จนทำให้เธอไม่เหงาตายไปก่อนก็ได้ 




   " ที่นั่น... ที่ที่เธอจะพาเราไป เหงาแบบนี้ไหม "
คำถามของลลิซทำคนตัวเล็กตาลุกวาวตื่นเต้น
   " ไม่เหงาแน่นอน ที่นั่นสวยงาม สว่างตลอดเวลา ไม่มีความเงียบน่ากลัวๆแบบนี้อยู่เลยสักนิด อีกอย่าง... ที่นั่นเราจะได้มีเธอ.. และเธอก็จะได้มีเราด้วย "
ประโยคหลังๆทำลลิซชะงัก แววตาเปล่งประกายจากคนตัวเล็ก ช่างสดใสดูมีความหวังและมีจุดมุ่งหมายอย่างเห็นได้ชัด 




     ลลิซกำมือแน่น หลายครั้งที่ลลิซเจอเหตุการณ์แบบนี้ เหตุการณ์ที่ลลิซเผลอคิดว่าคนตัวเล็กมีอยู่จริง และทุกครั้งลลิซก็เคยคิดเอื้อมมือไปคว้าตัวคนตัวเล็ก และสุดท้าย ทุกอย่างก็มีแต่ความว่างเปล่า




     หรือแม้แต่ครั้งนี้ที่ลลิซเผลอคิดจะสัมผัสตัวคนตัวเล็ก มือเรียวคว้าหมับหมายจะจับที่แขนเล็กของคนตัวเล็ก....



 แต่มันก็ว่างเปล่า เหมือนที่เคยเป็นมา




     คนตัวเล็กมองตาปริบๆ ดูใบหน้าที่ผิดหวังของลลิซที่แสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด คนตัวเล็กเบ้หน้าเล็กน้อยเหมือนจะร้องไห้ 
   " ขอบคุณนะ... ขอบคุณที่คิดว่าเรามีตัวตนจริงๆ "
คนตัวเล็กพูดเสียงสั่น กลั้นน้ำตาที่แทบจะไหลออกมาจากดวงตาอยู่แล้ว ลลิซไม่พูดอะไรยังคงยืนนิ่งมองใบหน้าคนตัวเล็กอยู่อย่างนั้น




     " ถ้าเราไปอยู่กับเธอ เราจะจับเธอได้ไหม... "
ลลิซถาม คนตัวเล็กเผยยิ้มกว้าง พยักหน้ารัวๆ
   " ได้สิ "
เธอตอบสั้นๆ 
   " งั้น... เราจะไปอยู่กับเธอ... หลังจากคืนนี้ "
ลลิซพูด ก่อนจะเดินกลับเข้าห้องตัวเองไป คนตัวเล็กมองตามแผ่นหลังคนตัวสูง ใบหน้าเธอเปื้อนยิ้มที่ดีใจและยินดี ก่อนจะรีบลุกวิ่งตามเข้าด้วย




     ลลิซทิ้งตัวลงนอนราบกับเตียง สมองกลับมาโล่งอีกครั้ง เธอไม่มีความคิดใดๆทั้งนั้นในตอนนี้ เตียงยุบวาบข้างๆตัวลลิซ คนตัวเล็กกำลังคลานตัวขึ้นมา ใบหน้าทั้งคู่มองอยู่ในระดับเดียวกัน แม้ในตอนนี้ทุกอย่างจะมืด แต่แสงจากดวงจันทร์ กลับสาดส่องอ่อนเข้ามา จนลลิซนึกแปลกใจกับความสว่างอย่างเป็นพิเศษของดวงจันทร์ในค่ำคืนนี้ สว่างจนเห็นใบหน้าของคนบนตัวอย่างชัดเจน 




อยากสัมผัส


อยากจับต้องเหลือเกิน....




     ความคิดลลิซเตลิดเปิดเปิง เธอข่มตาหลับแน่น ลมร้อนๆอ่อนเป่ารดใบหน้า จนลลิซต้องลืมตามองคนบนตัวอีกครั้ง 




ลมหายใจ!?
จากคนตัวเล็กงั้นเหรอ?!?




   " จีซู... "
คนตัวเล็กพูด
   " ชื่อของเรา... คือจีซู "
ลลิซมีสีหน้าแปลกประหลาดและตกใจ เธอแทบไม่เชื่อหูตัวเอง ความรู้สึกหลายอย่างทำลลิซสับสนไปหมด ชื่อของคนตัวเล็กคือจีซู ชื่อของจีซูที่ลลิซอยากจะรู้มาโดยตลอด 
   " ทะ.. ทำไมเธ--- "
ไม่ทันที่ลลิซจะได้ถามอะไรต่อ ปากบางๆของคนตัวเล็กหริอจีซู ก็ทาบลงมาประกบกับลลิซแล้ว ความอ่อนโยน ความอบอุ่นจากจีซูส่งต่อให้ลลิซรู้สึกใจเต้นแรงขึ้น หัวใจที่เริ่มเต้นแรงทำลลิซใบหน้าร้อนวูบวาบ 



     จีซูถอนจูบออก มองลลิซที่หลับตาพริ้มอยู่ รอยยิ้มบางๆจากลลิซเผยขึ้นทั้งๆที่ยังไม่ลืมตาด้วยซ้ำ
   " ฝันดีจังแฮะ... "
ลลิซพูด ทำจีซูหลุดหัวเราะออกมา
   " คิดว่านี่เป็นฝันงั้นเหรอ ฮ่าๆ "
จีซูหัวเราะร่า จนลลิซต้องลืมตาดูจีซูอีกครั้ง
   " เธอ.. นี่เธอมีตัวตนงั้นหรอ!! "
ลลิซตาโตขึ้นทำสีหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ คนตัวเล็กยิ้มๆพยักหน้า ก่อนจะใช้มือหยิกไปที่แขนลลิซแรง
   " อะ โอ๊ย! "
   " ทีนี้เชื่อรึยัง ว่าเรามีตัวตนจับและหยิกเธอได้ และ... นี่ไม่ใช่ฝัน "
จีซูพูดเสียงเน้น
   " แล้วที่ผ่านมา... "
ลลิซเหมือนจะพูดต่อแต่ก็หยุดไป
   " ยังไงดีหละ... เราเป็นยมทูตหละมั้ง "
จีซูพูด ก่อนจะหยุดมองท่าทีของลลิซ
   " ยมทูตที่อยู่กับเธอตลอดเวลา เธอผู้ที่เบื่อหน่ายชีวิตในโลกนี้มากมาย มากจนน่ากลัว จน... เรากลัว "
คนตัวเล็กมีสีหน้าสลดลงเล็กน้อย
   " แบบเธอเนี่ยนะ ยมทูต? "
ลลิซถามต่อ ในหัวนึกถึงยมทูตที่เคยคิดเอาไว้ว่าจะต้องเป็นผู้ชาย ผิวดำแดงร่างใหญ่มีเขาแบบที่ในหนังหลายๆเรื่องที่แสดงกันออกมา
   " ยมทูตอย่างเราหนะ ของจริงจ้ะ "
ราวกับจีซูเดาความคิดลลิซออก และลลิซเองก็ยังคงแสดงสีหน้างุนงงหนักเข้าไปอีก
   " เราเป็นยมทูตประจำตัวเธอ ยมทูตที่จะมาพาวิญญาณของเธอไปในที่หลังความตาย ที่เธอควรไป และมัน... ก็ใกล้จะถึงเวลานั้นแล้ว "
จีซูพูด ยิ้มแห้งๆให้ลลิซ คนตัวโตได้ยินก็ใจหายวูบ 
   " หมายถึง... เราเนี่ยนะ ใกล้จะตายงั้นเหรอ? "
ลลิซถามสีหน้าแตกตื่น
   " ก็... ถ้าสัมผัสลมหายใจเราได้ ก็ใช่อะแหละ "
จีซูพูดยิ้มๆ
   " แล้วหมายความว่าไง ในขณะที่เรากำลังจะตาย เธอกลับมีชีวิต? งั้นเหรอ? "
ลลิซยังคงถามต่อด้วยความสงสัย
   " ตอนนี้เธอกำลังอยู่ระหว่างความเป็นและความตาย... เราเองก็ไม่ได้จะมีชีวิตอะไรทั้งนั้น เรามีชีวิตของเราอยู่แล้ว และเธอ ก็กำลังจะมีชีวิตแบบเราไง แค่รอให้ผ่านชีวิตบนโลกนี้ไปก่อน... แค่นี้ไง เราก็จะได้อยู่ด้วยกันแล้ว "
จีซูพูดเสียงนิ่งๆ ยังคงยิ้มอย่างใจดีกับลลิซ
   " งั้น... มันทรมานไหม... ความตายหนะ? "
ลลิซลังเลที่จะถาม แต่สุดท้ายก็พูดออกไปหมด
   " เราจะช่วย "
จีซูก้มต่ำลงไปกระซิบข้างหูคนตัวโต ก่อนจะค่อยๆกดจูบลงไปที่ซอกคอลลิซเบาๆ แม้ลลิซจะรู้สึกหวั่นใจอ่อนๆ แต่สัมผัสอ่อนโยนจากคนบนร่าง ทำลลิซหยุดคิดถึงความกลัวไป มือลลิซเริ่มลูบไล่ไปตามตัวของจีซู ตอนนี้... ลลิซสามารถสัมผัสจีซูได้แบบเต็มๆมือ

     จีซูขึ้นคร่อมร่างสูง บรรจงถอดเสื้อคนโตกว่า ก่อนจะถอดให้ตัวเองบ้าง เนื้อเนียนขาวเปล่งประกายจากจีซูทำลลิซตกตะลึง ลลิซไม่เคยเห็นใครเปลื่อยเปล่าต่อหน้าตัวเองมาก่อน หน้าอกทรงโตที่ปรากฎต่อหน้าลลิซ อดทำให้ลลิซนึกเขินหน้าแดงไม่ได้

   " จับสิ "

คำพูดเชื้อเชิญจากคนตัวเล็กทำลลิซกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคออย่างยากลำบาก แต่ลลิซก็ตัดสิ้นใจเอื้อมมือไปจับหน้าอกโตเต่งตึงนั่น มันทั้งนิ่ม เต็มไม้เต็มมือไปหมด

   " อืมม... "

คนบนตัวครางอย่างพึงพอใจ ปล่อยให้ลลิซบีบคั้นหน้าอกสวยๆของตัวเองอย่างตามใจ ไม่นานลลิซก็เป็นฝ่ายพลิกตัวขึ้นคร่อมร่างเล็ก 

ลลิซพรมจูบไปทั่วทั้งตัวจีซู ลดระดับลงไปเรื่อยๆจนไปถึงจุดอ่อนไหวของจีซู มือของลลิซค่อยเปิดช่องทางรักจีซูที่มีสีชมพูชวนน่าหลงใหล แม้ลลิซจะรู้สึกเกร็งเล็กน้อย แต่พอไปสบตากับคนตัวเล็ก เธอก็รู้ได้ว่าจีซูต้องการเธอมากแค่ไหน

ลิ้นเรียวของลลิซค่อยไล่เลียจากล่างขึ้นบน วนเลียตรงจุดไหวต่อความรู้สึกของจีซู ร่างเล็กเกร็งเป็นระยะๆ มือเกร็งขยุ้มไปที่เตียงนุ่ม เหงื่อชุ่มไปทั้งร่าง ลลิซยังคงลงลิ้นวนอยู่อย่างนั้น จนร่างเล็กร้องเสียงหลงตัวสั่นเทิ้ม เสียงเล็กจากจีซูครางออกมาอย่างสุขสม ทุกสัมผัสของลลิซที่แตะต้องตัวเธอช่างนุ่มนวล ร่างกายอ้อนแอ้นของจีซูเองก็ทำให้ลลิซต้องเบามือ ความนุ่มนิ่มของผิวกายคนตัวเล็ก ไม่ว่าจะส่วนใดของร่างกายของจีซู ยิ่งเชิญชวนให้ลลิซอยากสัมผัส

 จีซูลุกตัวขึ้นนั่ง ใบหน้าหยาดเยิ้มจ้องลลิซอย่างรักใคร่ ก่อนจะกดตัวลลิซให้นอนราบลง แล้วตัวเองขึ้นคร่อมร่างลลิซหันหลังให้ลลิซ ส่วนตัวเองก็ก้มหน้าไปหาจุดอ่อนไหวของลลิซ

   " อ่าา "

ลลิซส่งเสียงครางอย่างพอใจ คนตัวเล็กลงลิ้นเลียช่วยลลิซอยู่ และแน่นอน ลลิซเองก็ช่วยจีซูเช่นกัน ทั้งคู่ต่างใช้ลิ้นช่วยกันและกันไปมา หวังจะให้เสร็จพร้อมกัน ความร้อนแรงที่ต่างคนต่างมีให้กันทำทั้งคู่ไม่คิดถึงอะไรทั้งนั้น ในช่วงเวลานี้ ที่ทั้งคู่ต่างมีกันและกัน มันช่างวิเศษ และแทบไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะเป็นไปได้

ทั้งคู่ตัวสั่นเกร็งพร้อมกัน ลลิซเกร็งเสียวจนต้องบีบก้นเนียนๆของจีซูแรง จีซูจิกมือลงที่เตียงแน่น รีบช่วยลลิซให้ถึงฝั่งไวๆ เช่นเดียวกับลลิซที่ปรนเปรอจีซู และแล้วทั้งคู่ก็ต่างหมดแรงนอนหอบหายใจใส่กันไปหมด จีซูขยับตัวไปนอนกอดลลิซ ก่อนจะใช้ผ้าห่มคลุมร่างทั้งคู่เอาไว้

     ร่างเปลื่อยเปล่าที่นอนกอดกันไว้ ไออุ่นจากทั้งสองแผ่ซ่านหากันและกัน ลมหายใจของจีซูเป่าลดช่วงลำคอลลิซ คนโตนอนมองหน้าจีซูที่หลับตาแน่นสนิท สายตาลลิซเริ่มโรยริน ภาพโดยรอบเริ่มพล่ามัว ลลิซจับมือจีซูแน่น สายตาเหลือบไปมองหน้าต่างห้องที่เปิดกว้างอยู่ 




     ดวงจันทร์โตทอแสงเหลืองอ่อนๆอยู่บนท้องฟ้า คนข้างตัวลลิซขยับกระชับตัวกอดลลิซแน่นมากขึ้น 




อบอุ่นที่หัวใจจริงๆ



     ลลิซกอดจีซูกลับ หัวสมองเริ่มมึนๆ เหมือนอาการง่วงนอนอย่างรุนแรงได้เกิดขึ้นกับลลิซ เป็นความอยากนอนที่ลลิซไม่เคยเป็นมาก่อน
   " ง่วงก็นอนนะ "
จีซูพูดเสียงอู้อี้เพราะกำลังซบลลิซอยู่ แต่ก็พอจับใจความได้
   " พรุ่งนี้... เราจะตื่นพร้อมกันใช่ไหม "
ลลิซถาม
   " แน่นอน "
จีซูตอบ ลลิซจึงพลิกตัวนอนกอดจีซูไว้แนบกาย ค่อยๆหลับตาลงช้าๆ และสติ ความรู้สึก ...แม้แต่ลมหายใจของลลิซเอง




ก็ดับลงเช่นกัน.....

     *****

END------





TALK : ฟิคที่เกิดจากอารมณ์มาม่าของไรท์ 555555 แต่งเดือนนึงตอนนึงไปเลยเปงไง หุหุ ต้องเข้าใจ ถึงไรท์จะบาปแต่ใช่ว่าไรท์จะบาปได้ทุกเมื่อ แต่!! อ่านแล้วชอบ อยากให้กำลังใจไรท์หรืออยากให้ไรท์แต่งแนวไหนแบบไหน เข้าไปบอกกันในแท็ก #ฟิคมุดหลุมอ่าน ได้นะ ♡